અનંત સુંધી જવાની ઇચ્છા હતી,- "હ.વા."

મને એક જીંદગી તારી સાથે જીવવાની ઇચ્છા હતી,
તારી લાગણી સાથે રમત કરવાની ઇચ્છા નો’તી
બહું દર્દ આ દુનીયામાંથી મળ્યા છે,
મે એને બહું સીફ઼્ફ઼ત થી સ્વીકાર્યા છે.

અંત ના હોય જેનો એ અનંત સુંધી જવાની ઇચ્છા હતી,
મારી કાંઇ આ જવાની માં જ જવાની ઇચ્છા નો’તી..
શું કરું આ કુદરતના જોને કેવા ખેલ છે,
મને દર્દ દેવામાં હંમેશા એની પહેલ છે.

મને કાંઇ એમજ બોલ્યા કરવાની બીમારી નો’તી,
એ મારી જીદ નહિ પણ તારી મને ઘણી ફ઼િકર હતી.
આમાં તો સૌની સમજણ સમજણ માં ફ઼ેર છે,
બાકી એમ તો જીવન સદા આપણું એક છે

જ્યારે સમયને સમજવાની સમજણ તારામાં નો’તી
એમ તો તારે મારાજ બની રહેવામાં મજા હતી.
પણ જ્યારે વિચારો જરા મોકુફ઼ છે,
ત્યારે સમયને પણ થોડી ઉતાવળ છે.

તારે શોધવા મારી યાદ ભટકવાની કાંઇ જરુર નો’તી
મારી એ નીર્દોશ યાદ આસપાસની "હ.વા." માં હતી
હવે કદાચ ભુલાઇ ગયું છે કે હંસવાનું કેમ છે,
અને એની યાદમાં રડવાનું કેમ છે...!!!

- "હ.વા." (હાર્દિક વાટલીયા)

પ્યારનો પારો – વેણીભાઇ પુરોહિત

જીવનના મુસાફર શોધે છે રસ્તામાં ઉતારો શા માટે?
મુજ પ્યારની રંગત ઝંખે છે એનો અણસારો શા માટે?

આ આંખ ભટકતાં થાકી ગઇ, આ પ્રેમને પોરો ખાવો છે,
કોઇ દિલની સરાઇ છોડીને ગલીઓમાં ગુજારો શા માટે?

છે ચાહતની બલિહારી અજબ, હું એક જ ઉત્તર શોધું છું,
કે આંખોથી સત્કાર કરો ને મુખથી નકારો શા માટે?

હું ઠપકો દઉં છું રોજ, હ્રદયને રોજ દિલાસો આપું છું,
કે તું ય પકડવા દોડે છે એ પ્યારનો પારો શા માટે?

સપનાંનું રેશમ જાય બળી, ને આશાની મૂરઝાય કળી,
કોઇ લીલાછમ ખેતરને ખોળે ગમનો અંગારો શા માટે?

જ્યાં જોગ નથી, જ્યાં ભોગ નથી, સુખદુ:ખના જ્યાં સંજોગ નથી,
જ્યાં પ્યાર કર્યાનું પાપ નથી, એવો જન્મારો શા માટે?

હું મોતનું જીવન જીવું છું, બિસ્મિલની બોલી બોલું છું,
ને શબ જેવા આ દિલમાં યા રબ! આ ધબકારો, શા માટે?

- વેણીભાઇ પુરોહિત

કરે છે કેમ સૌ એ પ્રેમ...

ઝાંઝવાના જળ ને પીવડાવે એ પ્રેમ...

.. કલ્પ્નાઓ મા હકીકત બતાવે એ પ્રેમ...

રાતોની ઉંગ ઉડાડી ઉજાગરો કરાવે એ પ્રેમ...

.. વિના કારણે જાગતાને દીવાસ્વપ્નો દેખાડે એ પ્રેમ...

હસાવે-રડાવે એ પ્રેમ...

.. "હું" ને તારામા જ ખોવાયેલો રાખે એ પ્રેમ...

વણ માગે બધુજ આપી દે એ પ્રેમ...

.. કોણ જાણે તોય કરે છે કેમ સૌ એ પ્રેમ...

સૌ કહે છે મને આતો છે મારો વહેમ...

.. બસ એક મારી જાનું જ જાણે, આતો છે નિમિત્ત નો પ્રેમ... ''PREET''

પ્રેમને નામે રમે છે

હરઘડી પ્રેમનો એકરાર કરે છે લોકો..
.. સાથ જીવનભર ક્યાં આપે છે લોકો..

કહે છે તુજ વગર નથી જીવવુ હવે..
.. સમય આવ્યે જીવ ક્યાં આપે છે લોકો..

મંદીર મસ્જીદ જઇ ટેકવે છે માથા..
.. મનથી ત્યાં પણ ધ્યાન ક્યાં આપે છે લોકો..

પ્રેમને નામે રમે છે રમતો સરેઆમ..
.. ખરી સમજણ પ્રેમની ક્યાં આપે છે લોકો... ''PREET''

-Nikunj Sony

મળે કે ન મળે

સમયનો સંગાથ મળે કે ન મળે,
તારો સંગાથ મળે તો પણ બસ છે.
દુનિયા થકી મને અમૃત મળે કે ન મળે,
તારા થકી વિષ મળે તો પણ બસ છે.
દુશ્મનો થકી દોસ્તી મળે કે ન મળે,
તારી દુશ્મની મળે તો પણ બસ છે.
કોઈના થકી સ્મિત મળે કે ન મળે,
તારા થકી અસહ્ય દર્દ મળે તો પણ બસ છે.
જિંદગીમાં ફરી તું મળે કે ન મળે,
તારી યાદ મળી છે તે પણ બસ છે.
દિવસમાં દસ-બાર વખત મળે કે ન મળે,

દિલમાં દિલથી એકવાર મળે તો પણ બસ છે.
જીવનમાં ઈશ્વરનાં દર્શન મળે કે ન મળે,
અંતરમાં તારી તસ્વીર મળી છે તે પણ બસ છે.
'ભરત'ને દુનિયાનાં સુખ મળે કે ન મળે,
તારું આછું સ્મિત મળે તો પણ બસ છે.

બી.કે.પરમાર
(સણોસરા)

જિંદગી સરળ નથી

તમને ભુલું એવી કોઈ પળ નથી,
તમને યાદ કર્યા વગર કળ નથી.
તમને ચાહ્યાં પણ આ ફળ નથી,
તમને શોધું પણ કોઈ હળ નથી.
તમને ઢાળું યાદોમાં એવો ઢળ નથી,
તમને ગુંથું યાદોમાં એવો વળ નથી.
તમને મળી શકું, એવું તળ નથી,
તમને વટી જાઉં, હું પ્રબળ નથી.
તમને પાછાં લાવવાનું બળ નથી,
તમને ખોયાં, જિંદગી સરળ નથી.
 
જીતેન્દ્ર કુમાર
(માંડોત્રી, પાટણ)

એવો આ પ્રેમનો સંબંધ છે… – હિતેન આનંદપરા

પ્રીતનો એ નાતો, એ વરસાદી રાતોની વાતોની યાદો મોઘમ છે
તું હજીયે આંખોમાં અકબંધ છે, તું હજીયે શ્વાસોમાં અકબંધ છે.

ઝરમર વરસાદ તને આછી આછી ભીંજવે ને ભીનું ભીનું મલકાય
હોઠો પર આવીને અટકેલું નામ પછી કાગળના કાળજે લખાય

જેની શરૂઆત નથી, જેનો કોઇ અંત નથી
એવો તું શાશ્વત નિબંધ છે

જોઇ તને એકલીને વાદળ વિચારે છે ચાલ આજ આની પર વરસું
ગાલ પરનાં ટીપાં તું લૂછે જેનાથી એ દુપટ્ટો બનવા હું તરસું

આંખોમા તારી બનાવીશ હું ઘર
છોને દુનિયાના દરવાજા બંધ છે

પહેલો વરસાદ અને પહેલું મિલન અને પહેલી તે વિશે શું કહું
એ પળની મજા કંઇ કહેવાથી સમજાય નહીં ચાલે તમે કો’કે હું કહું

ભૂલવાને ચાહો તોય ભૂલી શકાય નહીં
એવો આ પ્રેમનો સંબંધ છે…

– હિતેન આનંદપરા 

હાથ લંબાવી નથી શકતો – અમૃત ‘ઘાયલ’

અમુક વાતો હ્રુદયની બા’ર હું લાવી નથી શકતો,
કઈં અશ્રુઓ એવા છે કે ટપકાવી નથી શકતો.
કોઇને રાવ કે ફરિયાદ સંભળાવી નથી શકતો,
પડી છે બેડીયો એવી કે ખખડાવી નથી શકતો.
કળી ઉરની હું વિકસાવી કે કરમાવી નથી શકતો,
જીવન પામી નથી શકતો, મરણ લાવી નથી શકતો.
કોઈપણ દ્રુશ્યથી દિલને હું બેહલાવી નથી શકતો,
હજારો રંગ છે પણ રંગ માં આવી નથી શકતો.
ન જાણે સાનમાં શી વાત સમજાવી ગયુ કોઈ,
હું સમજુ છું છતા શબ્દોમાં સમજાવી નથી શકતો.
ન રડવાની કસમ ઉપર કસમ એ જાય છે આપ્યે,
ઊમટતા જાય છે અશ્રુ, હું અટકાવી નથી શકતો.
નિરંતર પાય છે કોઈ, નિરંતર પિઉં છું મદિરા,
પરંતુ જામ સાથે જામ ટકરાવી નથી શકતો.
નથી સમજાતુ આ છે મનની નિર્બલતા કે પરવશતા,
કદી પિધા વિના હું રંગમાં આવી નથી શકતો.
મુસીબત માંહે ખુદ્દારી મુસીબતની મુસીબત છે,
દુઆઓ હોઠ પર છે, હાથ લંબાવી નથી શકતો.
જીવન હો કે મરણ હો, કોઇ હો,એને કહી દે દિલ
કે “ઘાયલ” પી રહ્યો છે જાવ – એ આવી નથી શકતો.
 --અમૃત ‘ઘાયલ’

તારા સ્મરણને મારામાંથી બાદ કરી જોઉં - રમેશ પારેખ

તારા સ્મરણને મારામાંથી બાદ કરી જોઉં,
કોશિશ હું આપઘાતની એકાદ કરી જોઉં.

શા માટે બાધી રાખવા સગપણના પાંજરે?
લાવો, તમામ શ્વાસને આઝાદ કરી જોઉં.

કોનામાં લીલો મોલ લચી પડશે, શી ખબર
સર્વત્ર મારા જીવનો વરસાદ કરી જોઉં

આ ખાલી ઘરમાં હોતું નથી કોઇ આજકાલ,
રહેતુ’તું કોણ, લાવ, જરા યાદ કરી જોઉં

છું હું કોઇક માટેની સાષ્ટાંગ પ્રાથના,
મંદિરમાં કોણ છે, હું કોને સાદ કરી જોઉં?

જાઉં ને મૃત્યુ નામના રાજાધિરાજને
પેશેનજર રમેશની સોગાદ કરી જોઉં.

 - રમેશ પારેખ

પૂછતી નહીં કેટલો પાગલ... - સુરેશ દલાલ

પૂછતી નહીં કેટલો પાગલ… કેટલો પાગલ…
આભમાં જોને કેટલાં વાદળ…
એટલો પાગલ…

ઝાડનું નાનું ગામ વસાવ્યું ને ફૂલને
તારું નામ દીધું છે.
ભમરા તને ગુંજયા કરે: ગુંજવાનું મેં કામ દીધું છે.

જળને તારું નામ દઈ ઢંઢોળી દેતો.
ખોવાઈ ગયેલા નામને મારા ખોળી લેતો.
નદી તારા નામની વહે: એ જ નદીનું જળ પીધું છે.

આપણા પ્રેમની, સુખની દુ:ખની વાત કરું છું
શબ્દો આગળ.
પૂછતી નહીં કેટલો પાગલ… કેટલો પાગલ…

પ્હાડની ઉપર સૂરજ ઊગ્યો: રાતના ઊગ્યા તારા.
દિવસ અને રાત તો તારા નામના છે વણજારા.

ધરતીમાંથી નામનાં તારા તરણાં ફૂટે.
ઝરણાં તારા નામને ઝીણા લયમાં ઘૂંટે.

સાગર, ખડક, પવન, સડક, ઝૂંપડી, મકાન…
સૌને તારું નામ કીધું છે.

નામ તો તારું ગીતને માટે
સાવ કુંવારો કોરો કાગળ…

પૂછતી નહીં કેટલો પાગલ… કેટલો પાગલ…

માત્ર એક જ ક્ષણ - ફિલિપ સી. માઇકેલ (અનુ. જગદીશ જોષી)

ઉત્સાહનો એક શબ્દ કહેતાં
માત્ર એક જ ક્ષણ લાગે છે;

ઝરતા આંસુને લૂછવા માટે
માત્ર એક જ ક્ષણ લાગે છે;

મદદ માટે હાથ લંબાવતા
માત્ર એક જ ક્ષણ લાગે છે;

સમજવાનો પ્રયત્ન કરવા
માત્ર એક જ ક્ષણ લાગે છે;

મિત્ર મેળવતાં ને તેને જાળવતા
માત્ર એક જ ક્ષણ લાગે છે;

કોઇ ભાંગેલા હૈયાને સાંધતા
માત્ર એક જ ક્ષણ લાગે છે;

કોઇનો દિવસ ઉજાળતાં
માત્ર એક જ ક્ષણ લાગે છે;

તો પછી, આ જ ક્ષણને જડી દ્યો
… તે સરકી જાય તે પહેલાં.

- ફિલિપ સી. માઇકેલ (અનુ. જગદીશ જોષી)

ટચલી આંગલડીનો નખ – વિનોદ જોશી

ટચલી આંગલડીનો નખ
લટમાં પરોવી હું તો બેઠી, સજન!
મુંને એકવાર કાગળ તો લખ.

કૂંપણ ગોતું ને જડે ઝાકળનું ઝૂમખું,
વ્હાલમજી બોલ, એવા અંજળનું નામ શું?
ચૂમી ચૂમીને કરી એંઠી, સજન!
હવે લૂછી દે પાંપણનાં દખ.

છાતીમાં સૂનમૂન પાળ્યાં રે પારેવડાં,
પાતળિયા પૂછ, એના પડછાયા કેવડા?
છાલક ના જાય જરી વેઠી, સજન!
મુંને ઘોળી દે ઘૂઘવતાં વખ.

- વિનોદ જોશી

કેવો સંબંધ બંધાઈ ગયો, - Niketa Vyas

આ જોને કેવો સંબંધ બંધાઈ ગયો,

બે દિલોમાં જાણે ઉત્સવ રચાઈ ગયો.

બે શબ્દો વચ્ચે કેવો સેતુ રચાઈ ગયો.

રેશમ નો જાણે કે તંતુ ગૂંથાઈ ગયો.

તસ્વીર તો જાણે જોયી હતી એની,

ના જાને ક્યારે એ તકદીર બની ગયો.

પ્રેમ માં દીવાનગી તો હતી જ એની,

દીવો જોયીને પરવાનો બની ગયો.

સબંધોને નામ ના આવરણ ચડ્યા,

હતો જે નામનો પોતીકો બની ગયો.

દિલ ની ચોખટે દસ્તક દઈને એ તો,

મારા જીવનની જાણે હકીકત બની ગયો.

Niketa Vyas 1-11-2011

મારી જીંદગીની જરૂરીયાત

પ્રેમ તમારો એ જ તો મારી જીંદગીની જરૂરીયાત હતી,
ચાહ્યા તમોને લાખો માંથી બસ એટલી જ વાત હતી

જીવનની ડગર પર આવ્યા ને ગયા કૈંક કેટલાય,
આવશો તમે પણ ઇચ્છા એવી આત્મસાત હતી
...
સોહામણા સમણાઓને આમ ન છીનવો નિર્દયતાથી,
વાગોળવા સ્વપ્નાઓ એ જ મારી મોંઘી સૌગાત હતી

અધુરી આશાઓનો સમંદર વહે છે આંસુ બનીને,
તમે જતા રહ્યા, હું જોતો રહ્યો એ જ મોટી માત હતી

હતો નિમીત માત્ર પ્રેમ તમારો, જીવનની જરૂરીયાતમાં,
ભટકવું અકલુ અટુલુ એવી જન્મથી જ કોઇ ઘાત હતી

બની કવિતા, ગઝલ ધબકો છો હજી હૈયામાં "અશોક"ના,
જીવંત રાખે મને એવી ક્યાં કુદરતમાં પણ ઔકાત હતી?

-અશોકસિંહ વાળા