રડાવી જાય છે

વરસે છે મેહુલા ને
ભીંજાય છે તરસી ધરતી
એક યાદ છે તમારી,
પલમાં હસાવી
ને પછી ખૂબ રડાવી જાય છે
ઉજાસ છે એ પૂનમનો
ચાંદ બની ઊભો છે અવકાશે,
પ્રભાત જોવા સૂરજની
યુગો-યુગો વહાવી જાય છે.
કૂલ છે તું મશહૂર
ગુલાબ-એ-ગુલશનમાં
આપવા સુવાસ મુજને
જીવન ટૂંપાવી જાય છે
યાદ છે તમારી હજુ
પણ, ચહેરો નથી તમારો
જાવું ક્યારેક તમ, રસ્તે તો
એ રસ્તો રડાવી જાય છે.
હસતાં તો લાગતું એવું
મેઘ વરસતો જાણે બંિદુ
આ રંગ છે એ પૂનમ નો
જે ચાંદની લૂટાવી જાય છે.
સાથ નથી રહ્યો સફરે તમારો
કેમ કરીને મનાવું તમને,
ક્યાંક ભૂલી જશો ‘રાધે’ને એ
વિચાર રડાવી જાય છે...!
પ્રણામી અનિલ
(સાબરકાંઠા)